O primeiro ser humano rebenta contra o asfalto ás dez e cuarto da noite do domingo 2 de xuño. Un home que atravesa a praza mira instintivamente cara arriba. Ten tempo de ver a varias persoas —non puido dicir cantas, conta despois á policía— nos peitorís dun rañaceos. E de súpeto, antes de que ela poida sorprenderse polo que está a suceder, todos saltan á vez.

Saltan ao mesmo tempo e explotan contra o chan case ao mesmo tempo.

E, de novo, ese ruído indescriptible. Aínda que moito máis intenso.

Aquela cálida noite de verán en Madrid, dez persoas saltan ao baleiro desde dez habitacións do sétimo piso do hotel que preside a Praza de España. Ningún deles se rexistrou na recepción. Non levan nada para identificalos. Hai unha moza que apenas cumprirá os trinta anos, pero tamén alguén de máis de oitenta. Un cadáver leva vestidos por valor de máis de seis mil euros. Outro leva roupa que lle regalara unha ONG. Os seus mundos nunca se cruzaron. Non se coñecen. Non hai hóspede ou empregado que lembre de velos no hotel, nin obxecto persoal nas habitacións das que saltaron; aínda que na mesiña de noite do número setecentos dezaseis os investigadores atopan un par de velas acesas que parecen rezar a unha virxeña á que iluminan suavemente. Esa é só a primeira das sorpresas.