Cando dixen á miña avoa Maruja que ía facer un cómic baseado na súa vida, respondeume que mellor escribira unha historia de amor. Cando dixen o mesmo a miña avoa Herminia, alegrouse moito e díxome "si, claro, nena". Así que, gravadora en man, fun ver á miña avoa Maruja para que me explicara, por exemplo, o que agochaba ese cadro de flores e o porqué da súa obsesión pola cociña. Despois visitei á miña avoa Herminia e descubrín a importancia da súa avoa Hermenegilda e as causas dese aire bohemio tan peculiar. As mulleres da súa xeración, a quen non solemos coidar como elas nis coidaron, sempre foron personaxes secundarios doutras vidas: a esposa de, a nai de, ou a avoa de. Como Maruja e Herminia. As súas anécdotas, as súas ideas e o seu mundo están aquí, neste libro, unha pequena homenaxe que quere convertelas en protagonistas.